Güler yüzlü bir bey, masada gördüm.
Bizden biriydi o makam sahibi.
Yanında söylerken dinledi, hürdüm.
Çok genç, diriydi o makam sahibi.

İnsan olduğumu hissettim birden.
Hoş geldin, diyerek kalkmıştı yerden.
Hep gülümsüyordu yürekten, serden.
Çok genç, seriydi o makam sahibi.

Değer verilmek ne kadar güzelmiş!
Gönderilmiş, makam ona özelmiş!
Uygulaması her ferde tez elmiş!
Gönül eriydi o makam sahibi.

Uğurladı, beni kapıya kadar.
Ağırlanmayı da gösterdi kader.
Edene, başkası aynıyı eder.
Çok ileriydi o makam sahibi.

Eskiden korkuyla giderdik beye.
Sorguya çekerdi ne, niçin, neye?
Siyasetçi secde eder tek reye.
Gülde arıydı o makam sahibi.

Özlemişiz, sahip çıkan yüzleri.
Öpmek lazım, aşkla bakan gözleri!
Dursunî yağcılık, yazmaz sözleri.
Çağın feriydi o makam sahibi.

Dursun Yeşil – 15/02/2008