Takma!
Umursama!
Düşünme!
Acıdan beslenme!

Bunlar ne çirkin kelimeler böyle...

Doğru ya;
İnsan olmak güç gelebilir bazen!

Şöyle düşündüm bir an;
Dilinizde size ait olmayan kelimeleri çevirmekle talaş beyinleriniz kendi kendini dünyanın en hakikatli bilgesi sayıyor olabilir mi ki?!?

Hem ayrıca, olaylara bu kadar sığ, umursamaz ve bencilce bakmayı hangi karanlık ruhlar öğretti size?

Bataklığa dadanan sinekler gibi, nerede kötülük siz hep ordasınız.
Zihninizin oluşturduğu çöplüğü nerede iyi bir şey görseniz, hemen oraya kusuyorsunuz!
O hicran dolu, fikir membanızın en kısa zamanda kuruması dileğiyle...

...
Oysa sadece sevmek ve sevilmek için gelmemiş miydik biz bu dünya!
Aşk’ı ölümsüz kılmak için...

"Biraz dayan kardeşim, her şey geçici” demek için burada değil miydik?
Bir kişiye yar olmaya!
Bir acıya em olmaya!

Bazen anlamak, anlaşılmak ve anlamlandırmak için değil miydik!

Hepimizi sevmek belki zor geliyor olabilir ancak, dilinize pelesenk olmuş o kelimelere ben; ’bir insanın en insanlaşmış hali’ diyorum sadece...

İstemeyene zorla insanlık satılmaz ancak
Biliyorum ki, hayat bir gün çarpa çarpa öğretir hepimize...

Özlem SABA