şair olamayacak yaşındaydım

sisli sokaklarda oyun oynuyordum

hatırlamıyorum o gün belki

kış mevsimiydi hava çok soğuktu


sislerden bir ses geldi

tören var dediler

karşıda gel bak dediler

ve gördüm


çan sesleri gülüyordu

yeşil gözlü bembeyaz bir kız

kilisenin baş ucunda

ahşap içinde uzanmış yatıyordu

çok güzeldi ve hatırlıyorum

tuhaf bir şekilde gülümsüyordu


gençliğinin baharında

düğün alayı gibi süslenmişti

sanki hiçbir masraf fazla değildi

beyaz elbisesi vardı

gelinlik sanmıştım


alacakaranlıkta tören başlamıştı

ellerinde asa sarı sakallı papazlar vardı

ve o yeşil gözlü kız

boynunda prenses gibi bir mücevherler

taşıyordu


ağır karanfil ve misk kokusu her yeri sarmıştı

çok iyi hatırlıyorum

ve neden toprağa bir çukur açtıklarını

bilmiyordum

oyun oynuyorlar sanmıştım

çok gençti ve çok fazla güzel

masallarda anlatılan uyuyan güzel

diye düşünmüş olmalıyım


sonra cenaze alayı geldi

çukura gömdüler buz kaplı çukura

şu karşı mezarlıkta

hatırlıyorum ilk defa değildi

yeşil gözlü bir kedim vardı

komşu zehirlemişti

eceliyle ölmüştür dediler


kedimi de bir çukura atmışlardı

üzerine de bir haç dikmişlerdi


sonrası yaşlı bir adam sahneye çıkmıştı

bir kara kuzgunu salmıştı göğe

bulutlar arasında kanat çırpsın diye


öyle görünüyor ki zihnime baskı yeni başlamıştı

ve her düşüncem yörüngesinde kesintiye uğramıştı

o gün usulca yaşlanmışım hatırlamıyorum bile


şair olmaya karar vermiştim o çocuk yaşımda

o gün ölümün soğuk yüzüne merhaba demiştim

yıllar sonrası çay ve sigara tiryakisi olmuşum

ama hatırlamıyorum ne zaman başlamıştı


soğuk ve buz kaplı bir ülkede çocuk yaşındaydım

yeşil gözlü soluk tenli bir kız sanmıştım ölümü

elveda demek istemiştim ama soğuktu azrail

aradan yıllar geçsede unutamam ki ölüm çok soğuktu....