Aşk Öldü

Islaktı gözlerim... hüznünü bulutlara yükleyip, gecesine kavuşamayan gündüzün, hüznünü yağdırdığı gibi yağıyordu gözlerimden anlamsız yaşlar..

Anlamsızlık taa içimdeydi benim.. Seninle sensizliğin olduğu yerde...

sen şimdi kiminlesin bilmem ama ben hep seninleyim..

Gidişin ölümdü... Yüzyıl oldu sanki gidişin,
ardından bakarken şimdiki gibi ıslaktı kirpiklerim. .

Gittin... belki de hiç gelmemiştin, ben gelmiş olmanı ümit ettim. Bu ümitle yaşattım asırlardır
içimde yaşayan hayalden ibaret sevdamı...

Kaçışlarına gizlenen sen değildin belki de tüm korkaklığımla bendim senden kaçmaya çalışan..

Dağ gibi hüzünlerden arta kalan yıllanmış şarap tadındaki sevdanla yüzleştim sonunda sevgili..
Senin için çok şey olmaya çalıştım.. ve sonunda hiçbir şeyin oldum..

Seni sevmek saflığın doruk noktasındaki buğulu bir hüzündü ruhuma dolan.. seni sevmek seni özgür bırakmaya razı olmaktı..

Gittin... önce sıcaklığın çekildi tenimden.. sonra nefesin gitti yüzümden..
Arkası dayanılmaz bir soğuktu her gece beni uykumda bile titreten..
Tek bir söz bekledim senden.
Geldim demeni bekledim..
Ama sen rüyalarımda bile söylemedin..
Beni bir söze hasret ettin..

Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler;
dilime düşmeyen, sözcüklere dönüşmeyen! ..
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim, söyleyebildiklerimden! ..
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri koklayıp, hissettirmeye çalıştım sana...
Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için sana, ve her zaman hayıflandım;
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Kendi karanlığında; güneşe görünmek için karar veren bir tohum gibiydin...
Zordu çıkmak gömüldüğün yerden;

ve ben, güzelleşiyordum seni düşündüğümde!..
Kendi karanlığında; güneşe görünmeye karar verip yeşillerini giyen bir tohum gibiydin...

Boyutları değişiyordu hayatının...
Yani, değiştiren sendin boyutlarını hayatının; büyüyordun, gelişiyordun, genişliyordun. ..
Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman, söyleyemediklerim;işte bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu!..

Sığdıramadığım her duygu; iki kelimemin arasındaki boşlukta gizli...
O yüzden, yazdıkça parmaklarım
ve işte yine o yüzden söyledikçe dilim de!..
Toparlayamıyorum zihnimi...
Seni özlüyor, ve özledikçe;
sesnsiz olamıyorum
İçimdesin!
düşsel bi yangındayım
belkide hiç olmadım senin için
ve sen
uyandın bu hayalden yanına bi başkasını aldın yeniden
ben bittim senin o an yüreginden
ama ben bitiremedim sana olan sevgimi yüregimden...