Bir mineyken daha
Gözbebeklerine yazıldı o gülün kederi

İlahi bir hattat
Bir bezm-i tarab edası yükselirken yerden göğe
Fırçası, diviti
Her ne kaldıysa ellerinde üzgün sonbaharın
Yere düşürüyordu
Meşk defterini

Sanki onun yerine
Şu dalında yorulmuş
Solgun yapraklar boyuyordu sarıya her yeri

Eyy sonbahar
Hüzünlü ayrılıkların bilgesi
Sebebim sonbahar

Başkaları için de söyleyeceğin olsun
Ben hüznünden aldım nasibimi
Alacağım kadar

Keder denilen şey
Uçsuz bucaksız dehlizlerde şimdi

Yüreğinde gülün
Kendi canına batarken dikeni
Gece ayazı soyarken yapraklarını bir bir
Soluktu benzi
Kalbi

Aklı, ilk ve son kez soyunduğu o yerde gülün şimdi
İçine düşerken yeteneksiz bir şair çaresizliği
Eğer gücü yetseydi bir kez
Beyazlar giyinir
Aşk kızılına boyardı yarda yüreğini

Kırağı da vursa köküne ne çıkar
Bir kez üşümeye görsün
O kara bahtı, kara güller misali ayrılıklar dalına
’Ekim’ zamanı bile olsa
Titrer insanın içi

Özlem SABA