Dün kendimle konuştum,
geçen yılları anlattım, hayat mücadelemi
çizgileri gösterdim yüzümde
evimi gösterdim, eşyalarımı, arabamı...
telefon defterimi açtım,dostlarımı anlattım
paylaştım albümümle onlarca tatilin anılarını

boşa geçmedi hayatım dedim kendime
bana borcum yok artık,
yaşadığım günlerin hakkını verdim

Sonra o aldı sözü,
hayatın bir savaştı, mücadele ettin kendinle
hani barış nerede?
zamanın kırbaç izleri var yüzünde
yaşanmışlık yok gözlerinin ferinde
hapsetmişsin kendini evine.
hangi hayaline götürür seni araban,
kaybedilen yılların sesi gelir mi telefondan
sarılıp uyuyabilir misin birkaç resimle
teselli eden denizin sesini duymadan.

tutmadın bir düşenin elinden
koklamadın hiç toprağı
aç bir çocuğun gözlerinden bakmadın dünyaya
esen rüzgarda savrulmadın bir tohumla

Bana borcun yok yine de
borcun kendi ömrüne