Hiç bu kadar çaresiz ve kimsesiz hissetmemiştim

İçimde yarattığım benin dışında kimseyle uyuşmuyor ruhum
Sessiz bir yalnızlığın içine hapsolmuşçasına
Göz gözü görmüyor karanlığımda

Burnuma sadece küf kokuyor
Yıllarca rafta unutulmuş nemli çamaşırlar gibi
Gün geçtikçe çürüyorum

Keşke demeyeceğim
Ama yine de
Yine si de yok

Sanırım tüm maviler griye çalıyor
Ve grinin keşkesi mavi
Günden günde soluyor

Gözlerim
Nemini de
Ferini de kaybediyor
Hangi acı kutsayabilir ki onları şimdi
İki damla yaş ile

Sanki bir dönemecin en kıvrım yerindeyim
Bahanem yok

Bu neyin bedeli
Hangi günahın bedeli bu diyemeden

Aklımda anlamsız sorular yığını

Ve soruyor içerdeki
Neyi niye kaybettiğini dahi bilmeyenin
Yok olmak değil miydi cezası

Ruhum esir
Ruhum yılgın

Boşuna sevmişim bunca yıl sizi
Bu sevmek sevmek değil
Tükenmenin ta kendisi

Özlem SABA