Acı ile karışıp kanıyor ruhumdaki açtığın yaralar...
Kafam daki düşünceler dalga dalga çogalanarak....
Her gece yüzlerce, binlerce acılara gebe....
Gözümde canlanan geçmişteki acı, tatlı anılarla...
Yüreğime kazılıyor birer birer...
Açılan yaralarla...
Dayanılması zor acılarla izdirap veriyor...
Gecenin parlayan ay ışığında yoğruluyor...
Karanlık, ürküten sessizliğiyle donuklaşıyor!
Hafif esen rüzgarla dokunuyor yalnızlığıma...
Aklıma geldikçe sevdiğim!
Efkarlanıyorum.
Efkarlandıkca..
Vurmak, kırmak, dökmek geliyor içimden!
Sonra, avazım çıktıkça bağırmak!
Saatlerce haykırmak geliyor...
Her an çocuklar gibi, oturup hüngür hüngür ağlamak
İstiyorum!
Elim de kalem!
Önüm de kağıt!
Gururu bir kenara bırakıp!
Sırlarını döküp!
Mürekkebin son damlasına kadar yazmak istiyorum!
İçimi döküp, rahatlamak istiyorum!
Çünki, yok oldu aramızdan sevgi...
Şüphe girdi!
Ayrılık oldu!
Artık satırlara sığmayacak o...
Destansı aşk yok!
Gözlerimin ıslattığı bu kağıt parçasına...
İçimi dökmek geliyor!
Ama duygularımdan çok göz yaşlarım dökülüyor!
Dinçer Dayı