Bilemedim dostu, nede kardeşi.
Kırıldı dallarım, soldu güllerim.
Dinmedi akan, gözümün yaşı.
Gidemem sılaya, bağlı yollarım.

Kime el verdimse, elimi yaktı.
Kimi kalbim kırdı, gönlümü yıktı.
Göz yaşım kan olup, yüreğe aktı.
Lal oldu konuşmaz, artık dillerim.

Gerçek dost demiştim, hep sahte çıktı.
Umutlar, arzular, sevgiler hepside bitti.
Şu koca ömürse ne yazık, çileyle geçti.
Yoruldu ellerim, kalkmaz kollarım.

Ömür devri âlem, yaşar geçersin.
Yaşamak haramdır, çile çekersin.
Her şey bir hayaldir, gelir, gidersin.
Tutamaz biter, bir bir günlerin.

Kalan bir hoş seda, gerisi boştur.
Beden toprak olur, ruh ise kuştur.
Akibetin sonunda, iki dikili taştır.
Konuşmaz söz biter, şirin dillerin.

İşte budur ömür, anla be artık.
Yalan dünya bize, kalacak sandık.
Haktan başkası boşmuş şimdi anladık.
Sonunda toprak, olur bedenin.





Muhlis SÜNBÜLCÜ.