Muhterem Emine Hanım; benim geçmişte A.Rahim Balcıoğlu diye bir Gazeteci Şair dostum, ağabeyim vardı. Onbeş kadar kitap yayınlamış, bunların yarısından çoğu benim tashihimden geçen (özellikle) şiir kitaplarıyla. Şiirde (bana göre) öyle başarılıydı ki; her hafta beni evine çağırdığında ben anlardım ki; yine şeytanla buluşmuş ve yeni bir şiir yazmış olurdu. Öyle şiirleri ve mısraları vardı ki; o sözler ve mısra düzeni ancak şeytanın aklına gelebilirdi. Fakat çağrıldığımda; "yüz defa okudum..." dediği şiirlerde dahi mutlaka bir hata, yanlış bulur, ortaya çıkarırdım. "Ulan Enver, beni deli ediyorsun, ben bunu kaç yüz kere okudum ve kimlere okuttum biliyor musun? Yine ancak yanlışımı sen buluyorsun..." der sonra beni kalkar öperdi. Ayrıca dışarıda kiminle tanıştırsa "İşte yazıda da, şiirde de benim ustam..." derdi. Allah gani rahmet eylesin, benden çok önce gitti. Ben ise bu yönde pek çok usta yazara da musahhilik yapma özelliğimin (pek kimselere de açmadığım) nereden geldiğini biliyordum. Ben Türk Müziğine az çok vakıftım; TRT'de birkaç eseri bulunan bir bestekârlık seviyem vardı; bunlar için de mutlak musiki kulağının olması gerekiyordu. Bu da bende çok şükür üstün seviyede bulunmaktaydı. Bunları neden yazıyorum, derseniz sizin şiirin sonlarında da bir hecelik (sekizlik) hatayı sonlarda buldum da, hadi ukalâ sen de demiyesiniz diye yazıyorum. Zira mısraların musikisi bunu bana hemen söylüyor. Zira Siz de son kıtanın üçüncü mısrasına bakınca bunu göreceksiniz. Bazen ne yapsanız gözden kaçabiliyor. (Ama ben yakalarım işte...) Selamlar, muhabbetle kalın. (Aksakal)