SİLGİLER HATIRLIYOR KALEMLER UNUTUYOR

Senden sonra
İki köşeli, dört çeperli,
Bir yanlizligım var benim..
Sanki sessiz çığlıklarım;
Gökyüzünde asılı kalmış bir yıldız misali...
Öylece bakıyor semadan yüreğime..
Ve sanki;
Beni arıyor bıçak ağzı olan kesiklerim arasında.
Belki de umut ediyor,
Ben yine, yeniden sevilir ,severim diye...

Bilmiyorum?
Belki de;
Aklımdan önce yitirmiştim
Cebimdeki son adresini.
Belki de;
Yağmurların ortasında kalmıştı
Şu zavallı bi çare yüreğim..
Görsen bu sensizlik denen yağmurda
Sanki aklım boğulacak gibi..
Ve sanki özlemine yazdığım her bir satır,
Boynuma düşerken,
Cellatım olacak gibi sensizliğim..

Şimdi soğuk bir gecede,
Yalnızlığın bir ucunda ben,
Diğer ucunda sen varsın..
Sanki birleşip ayrılan
Bir kader gibi,
Bir alın yazısı gibi seninle çizgilerimiz..
Söylesene hangi aşk düşman olmuştu?
Ya da hangi boyuttan koparılmıştık biz?
Neydi bizi böyle kahreden sessizlik?
Neydi yüreğimize düşen kör ateş?

Düşünüyorum da;
Sanki hiç olmamış gibisin...
Şimdi ne yöne baksam bulamıyorum seni..
Hani ne bir hatıran var,
Ne bir anın kalmış..
Halbu ki !
Ben yine sesini duymak istiyorum,
Kokun karışssın istiyorum tenime,
Görsen öyle yorgunum ve yanlızım ki!
Kalemim ne zaman seni özlese,
Ne zaman düşse bir kağıda,
Sanki bir elimin yazdığını,
Öteki elim karalıyor gibi..
Ve sanki sadece;
Silgiler Hatırlıyor,
Kalemler Unutuyor İkimizi..

Ah be zormuş işte sensiz kalmak. .
Ve sana sensizliği anlatmak...
Keşke bir buzun üstüne yazabilseydim,
Senin için yazdığım şiirleri
Bir kaç gün sonra eriiyip gitsinler diye..
Ya da kor bir ateş üzerine karalasaydım
Bütün özlemlerimi,
Kül olup sönsünler diye..

İnan canım çok acıyor senden sonra
Ve keşke diyorum sâdece..
Keşke uğruna yazdığım onca şiir,
Onca acı, onca hüzün,
Bir avuç su ,
Bir kor ateş olsaydı.
Olsaydı da;
Ya boğulup gitseydi..
Ya da yanıp kül olsaydı
Senin uğruna yazdığım şiirlerim...