2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1070
Okunma
Doğduğu yaşta insan,
Ölürken de…
Demek ki,
Anamda yaşlanmadı babamda,
Biz aldandık.
Meğer sabitmiş gönül yaşı…
Yaş geçmiş baş aynı baş
Ama saçsız,
Ama kırlaşmış.
Göz halkalarım kırışık
Safça belki ama,
kendimle barışık.
Yaşımı sorma bana,
Yakışır mı der şaşarsın,
Bendeki halleri.
Yıllar geçse ne yazar,
Acıları neşeleri,
süzmüşler azar azar.
yaşa başa bak derler,
o hazanı görüntünün,
gönülde.
Yine, 14’ndeyim ömrün,
Vurulmasına ramak yaşıyor hayat
O gerçek mührün.
İnsan olmak unutmakmış, en acı hançer yarasını.
Belki… zaman,
Boyuyor, beyazın karasını.
*
Bilse taşır mı beden,
yüklendiklerini.
Ne acımasız, kırar döker,
Kerpeten gibi bazen, hoyratça söker,
Koparır, alır dünya,
Verdiklerini...
Cevap Yaz