Koşturduk hayatın hengamesinde
Hancı yorgun, yolcu yorgun, yol yorgun.
Sıkıldık hep keder mengenesinde
Dizler yorgun, ayak yorgun, kol yorgun.

Gönülde bahçesi tarumar olan
Her tarafı ayrık otlarla dolan
Çiçeği açmadan goncası solan
Diken yorgun, yaprak yorgun, gül yorgun.

Muhabbet ehlini dosta götüren
Hasretleri çığra yoldur bitiren
Gurbetten sılaya selam getiren
Bulut yorgun, rüzgar yorgun, yel yorgun.

Aşktır sevenleri çöllere salan
Hüzünlü anıdır mazide kalan
Gönül ızdırabı nameler çalan
Aşık yorgun, mızrap yorgun, tel yorgun.

Yorulmayı bilmez yola çıkmayan
Bal bulmaz çiçekte öze akmayan
Dolaşarak bin bir çiçek bıkmayan
Arı yorgun, petek yorgun, bal yorgun.

Hasret ateşidir yürek dağlayan
Sevgilere bütün yolu bağlayan
Damardaki kan misali çağlayan
Irmak yorgun, dere yorgun, sel yorgun.

Aşkın sancısıdır kalplere vuran
Bir manalı bakış yürek kavuran
Sevda yangınında hasat savuran
Ateş yorgun, közü yorgun, kül yorgun.

Has bahçeye sevgi olsun ekilen
Zorluklara göğüs geren dikilen
Zamanlara yenik düşüp bükülen
Yürek yorgun, bilek yorgun, bel yorgun.

Boş ver vefasızı her zaman anma
Figanı bununla son bulur sanma
Diyeceği daha çok söz var amma
Zihin yorgun, ağız yorgun, dil yorgun.
Kalem yorgun, kağıt yorgun, el yorgun.

A. Kadir YALDIZKAYA