Her yaprak bir veda, her rüzgar bir hüzün,
gönlüm dağılır Kaf Dağı’nda,
uçurumlar derin, vadiler sessiz,
aklım sürgünde, Fizan’da kaybolmuş,
tutunacak bir dal bulamam,
her adımda biraz daha uzaklaşırım kendimden,
damgalanmışım suçlu diye,
mizanın terazisinde, ağır basan gölgem.

Nâr’ında pişmeden tut beni Rabb’im,
henüz kavrulmadı içimdeki isyan,
henüz kırılmadı kalbimdeki en sert zincir,
yanlışlarla dolu yolları adımlarken,
ellerim titrer, gözlerim kapanır,
ama her nefeste sana yakarım,
rahmetine sığınırım,
sonsuzluğun eşiğinde, bir adım daha kalmışken,
yana yakıla seni beklerim.

Savrulmuşum, bilirim,
her adımda biraz daha tükenmişim,
ama her savruluşta senden bir iz ararım,
her hazanda yeniden doğar umut,
her düşüşte bir kapı aralanır,
her yanışta yeniden aydınlanır içim.
Yokluğun korkutur beni,
bir an bile seni düşünmeden geçmez içimden.
Yol uzun, yük ağır,
ama yine de tutunurum sana,
pişmeden, yanmadan,
sensiz kalmadan,
tut beni Rabb’im,
bu sonsuz karanlıkta ışığını bulmadan!

Savrulmuşum, dilimde dualar,
yüreğimde bin yara, bin isyan,
ama yine de bırakmam yakamı,
çünkü bilirim, seninle her şey tamam.
Gözyaşlarımla dolu terazide,
sevabım da günahım da senin huzurunda,
affet beni, her adımım yanılgıyla dolsa da.
Her acıda seni ararım,
her hüzünde sana yakarırım,
tut beni Rabb’im,
pişmeden, yanmadan,
sensiz kalmadan,
son bir kez daha bana merhametinle dokun!

HÜZÜN GEMİSİ-AHMET NEJAT