yüreğindeki boşluk genişliyor
gözyaşların melodisiz akarken
sessizce acı çektiğin gecelerde
pişmanlıkların saatlerini kovalarken



pastoral şarkıların ruhu
mazi darağacından sarkıyorken
yaralarını soğutmaya çalışıyorsun
ihanetin dağlarından buz çiğneyerek



boş odalara mahkûmsun
ruhun umutsuzluğa prangalı
saçlarını yolmaktan çekinme
kirpiklerin aklara çalarken



vazgeçtiğine renk arıyorsun
kalbin çıplak bir tepe gibiyken
sensiz rüyalarımı izliyorsun
sana bir masal anlatabilir miyim
nilüfer çiçeği



bir varmışsın bugün yoksun
ağlamıyorsun çığlık atıyorsun
ve bil ki bu şair seninle ağlayacak
sızlayan ağrıyan göğsünde
kayıp hatıraların eşiğinde


artık dayanamıyorsun
boşluğa ve özgürlüğe
boş odalar gri duvarlar
artık acını gizleyemiyor
nilüfer çiçeği artık bir şiirin var


bir şiir ki
sadece kızıla bulanmış
hecelerden paramparça
umutlardan yazılmış….