Yar…
Ne kadar içlensem de,
Hiç söylenmeden halime dönsem de,
Senin hamiyetinin karşısında kar misali eriyorum.

Nefeslerinde soluyor,
Her ah çekmende bizar oluyorum,
Varlığım beş para etmez biliyorum aciz kalıyorum.


Ulvi hasletin güzelliği,
Metanetin dirliğinde ki hikmeti,
Sabrın karşısında, azimeti hissettikçe yoruluyorum.

Nasıl bu kadar eminsin,
Halin güzelliğinde kokan bir gülsün,
Ruhi zenginliğinle aşiyanı olan muhabbetli bülbülsün.

Bu minval üzerine hürsün,
Kalbi lekelerinden arî olan suhuletsin,
Edep zaviyesinden fevkalade zengin olan bir nefessin.

Hukukunu bilen mürebbiyesin,
Ve hatta hedefine aşkla uzanan bir öndersin,
Adamlık kimliğinde erkekliğe taş çıkartan net kimliksin.

Solgun nefesler için üzülen,
Yorgun yürekler için şefkati önceleyen,
Hayatını hizmet yoluna vakfeden nisa adına şahanesisin.

Hilkatin zenginliğine uzanan,
Aidiyetini ülfetle anlatan, ruhi aksın,
İnsan kimliğinde fevkalade bir farksın, nefsini tanıyansın.

Hiddet adına ne varsa dışlayan,
Nedamet içinde konuşmayan cansın,
Sabrın bir sanat olduğunu söyleyen çok engin kanaatsin.

Zamanı saadet addeden,
Evrensel beyan karşısında hicapla nefeslenen,
Gülün zarafeti ve renklerinde aşkın öteler için sezgisiyle,

Toprağın muhlis tevazusunda,
Semadan sudur eden sağanak karşısında,
Gecenin en mübariz gerdanında huzura avdet için koşardın.

İnsan olmasına insandım ama
Sende bulunan hasletlerden çok mahrumdum,
Kalbi fakirliğimle solurdum gözlerimin kuruluğuna yanardım.

Mustafa Cilasun