6
Yorum
35
Beğeni
5,0
Puan
494
Okunma

Eylül’ü seviyorum, vuslata yaklaştırır,
Gönüllere şöyle hoş bir hüzün bulaştırır.
Gidiyoruz meçhule sararıp, düşe düşe
Heyhât ki ilkbahar da kaldı mutluluk, neşe.
Nereden geldiğinin bilincinde nebâtat
Yaşayan her canlının geçiş noktası hayat.
Ayrılık vakti diyor, sararan yaprakları
Hasretle kucaklıyor, özlemiş toprakları.
Hışırtılar içinden geliyor ılık sesin
Yere düşen her yaprak diyor: Anne nerdesin.?
Kavuşuyor hasretler koyun ve kuzu gibi
Sonbaharlar hayatın biberi, tuzu gibi.
Her ayrılık sonrası diriliş var yeniden
Yeşerir ilkbahar da ölüp, toprağa giden.
Ah Hicranî sarardı, yaprakları ömrünün
Son yaprakla birlikte gelecek düğün günün.
Nûriye Akyol
Görsel alıntıdır.
5.0
100% (25)