Desem ki,
O anlatılmaz yaşanır.
Acaba fazlamı abartı olur.
O hayatı yaşadı. Hayat,
bana onu anlattı.
Yanında kah güldüm kah ağladım.
Bazen yazılarını okudukça,
VEDA’dan nefret ettim.
Şiirlerini okurken, Yarabbi,
O hiç mi bu kızdan şıkayetçi olmadı.
Sonradan fark ettim ki,
yanlış pencereden bakan benmişim.
Keşke onun gözleriyle baksaymışım.
O kazanırken de, kaybederken de,
hayata hep iyi tarafından baktı.
İnan ki Veda, seni çok sevdi.
İstanbul’da hasretle bakıp ulaşamadığı,
Son yer sizin arka balkonunuzdu.
O çamaşır asılı balkonunuza bakıp, bakıp ağlıyordu.

Derdi ki,
Müebbete mahkûm idamlık Seyit gibi,
bir anda kırıldı gitti kalemim.
Ne edeyim dostlar ne edeyim.
O kim mi? Tabi ki Hasan Cevat.

Ne üzülüyorsun be Hasan Cevat
Almadın mı Vedanı yanına
Ben mi kimim? Kim olacağım?
Deniz gözlü SELMA’sı



(14-02-2006-Salı)
Tuğrul Pekel