Oluruna bıraktım artık her şeyi ...
Çabaladıkça eskiyi arar oluyor insan ...
Değer verdikçe hep mi zarar görür , hep mi kaybeder insan ...
Alıştım artık yalnızlıklara, sessizliklere aldırış etmiyorum ...
Monotona döndü hayatım ama şikayette etmiyorum ...
Tüm çiçeklerim kurudu , eskisi gibi ilgilenmiyorum...
Evimin perdeleri hep kapalı güneşle artık selamlaşmıyorum ...
Sıkıcı olsa da işim her gün aksatmadan gidip geliyorum ...
Fena sayılmaz kazancım her gün sızdıracak kadar mey alabiliyorum ...
Arada dışarı çıkıyorum etrafımdaki sahte yüzlere aldırmadan dolaşıyorum ...
Evinin önünden geçerken eskisi gibi camda mı diye bakmıyorum ...
Başım önümde yalpalayarak ta olsa transit geçiyorum ...
Oysa bir zamanlar en uğrak yerimdi buralar ...
Kaç kez sabahladım inan bende hatırlamıyorum ...
Ama bazen sadece ...
Bunu hak edecek ne yaptım diye geçiriyorum içimden ,
Hiçbir sonuca varamıyorum ...
Belki de gurur yapmayıp sormalıydım sana , ama olmadı...
Beni bilirsin ağlayamam ben .
Ne bekliyordun ?
Babasının cenazesinde tek damla dahi yaş dökemeyen adam
Gidişine mi ağlayacaktı ?
Ben hayatımda ne fırtınalar atlattım , gidişinde onlar gibi benim için sıradandı...
Bilmiyorum ama , bunca zaman yıkılmadan ayakta kalmam ,
Böyle bir insan olmamdandı ...
Monoton bir hayatı kimse sevmez biliyorum ...
Bu hayat benim gibi insanların yaralarını saklaması için sadece kamuflajı...

25.04.2008 BaRuT