gönül penceremin perdeleri yırtık
camları çatlak ve kırık açıp kapama mandalı bozuk
bakıyorum dışarıya penceremden
bütün tabiatın yüzü sararık soluk

üşüyor yüreğim titriyor gönlüm
ruhumda bir karamsarlık
beynim tutsak aklım karışık
bahçe duvarını sabırlı ısrarlı sarıyor sarmaşık

bir serçe kondu bahçe duvarının yanındaki
henüz fidanlıktan kurtulamamış
ama ağaçta olamamış dudun dalına
oda ne yavruydu nede anaç
ötüşünden çevresine şaşkın şaşkın
bakışından belliydi
aniden korkuyla telaşla uçtu
avlanmaya yeni başlamış bir kedi yavrusu
ağacın yanından uzaklaştı

hava biraz açar gibi oldu
rüzgar yavaşladı vakit öğleyi geçti
ikindi yakın sonra akşam olacaktı
gece başlayacak karanlık basacak
ay penceresine siyah bir perde çekecek
yıldızlar ışıklarını söndürecek yine
sabah güneş yüzünü göstermeden doğacak
gözlerim yine pencereden dışarıya bakacak
yine karamsarlık yine hüzün

bahçe duvarı ve sarmaşık
bütün tabiatın yüzü sararık soluk
pencerenin perdeleri yırtık
camları çatlak ve kırık

kölecioğlu derdin dermansızmı ki
derbederce dert yandın
hiç mi çare yok biçare kalıp perişan oldun
parçalanmış yüreğin hüzünle dolmuş gönlün
böyle hal değil bilesin senin halın

Ahmet kölecioğlu 1985