Sen sabahin köründe tarlaya giderken
Öğlene kadar yatardı komşu kadın
Bir dediğini iki etmezmiş evin beyi
Bizim sürümüz çobanımız hizmetçmiz yoktu
Ne kadar zormuş annem senin işin
Uyutmazdi sabaha kadar agrıyan dişin.

Sen bir aşağı bir yukarı koştururken
Ben aylak aylak gezerdim
Komşu çocuğu yeni urbalar giyerken
Isyan ederdim senin suçunmuş gibi
Kanayan yaralı ellerine sürdüğün zivt
Gibiymiş kaderin
Komşu kadının kokulu kreminden
Alabilseydin eğer
Belki ellerin nasırlaşmayacaktı
Yinede yüreğin yumuşacıktı annem.

Büyümek denen illet dayanıncaya dek kapıma
Anayamadim senin halini
İş işten geçince seni kaybettim annem
Şimdi kendimi suçlayarak sanki günah çıkarıyorum
Hep söylerdim sadece seni gül gibi yasatacağim
Beceremedim annem.

Şimdi pışmanlıklar biriktiriyorum
Yaşayıp yaşamadığımı bile bilmiyorum
Aklıma gelince tüm yaşananlar
Bin parçaya bölünüyorum
Sensizlik girdabında boğuluyorum annem.



Mustafa yaman
26 temmuz 2024