Mehmedim düşünce toprağa.
Telaşlanır ağaçlarda yapraklar.
Çiçekler Mehmed diye sayıklar.
Sararıp toprağı kaplar.
Toprak şanlanır kanıyla vatan olur.
Kanında sansarlar boğulur.
Gökte bayrak hüzünle dalgalanır,
Ay mahzun doğar.
Dağlanırken insan olanların yüreği.
Nasipsizler, nesepsizler düğün çalar eğlenir.

Yatar Mehmed boylu boyunca yerde,
Al kanlar içinde.
Gözlerinde şehit tebessümü,
Anlatır melekler öyküsünü.
Kıyamette söyleyecek sevinç türküsünü...
Ak sütünü helal eder anası.
Düşmanları ateşlerde yanası...

Düşman karşısında aslandan aslan.
Anası gönlünde yaralı ceylan.
Biçilmez değeri altınla tartsan.
Vatan için can veriyor Mehmedim.
Bu yurt sana minnetardır mehmedim.

Amerikan beslemesi hainler.
Şeytandan kıdemli, daha lainler.
İnsanlıktan nasipsizler, mel’unlar.
Mendebur soylular, köpek huylular.
Kağnı gölgesinde yürüyen itler.
Avrupa yalıyla hep semirirler.
Her halleri sahte kalleş herifler.
Tabiri caizdir hinoğlu hinler.
Yiğit Mehmedimi şehit ettiler.

Şimdi, lâle küskün,
Sümbül perişan.
Şehittir Mehmedim ölümüyle şan.
Ondan övgü ile bahseder Kur’an.
Bayrağım sen yine şanla dalgalan.
İtler geberir de şehitler ölmez...
Çekirge bir sıçrar,
İki sıçrar...
Bu böyle gitmez.
Ankara,07.10.2008 İ.K