Faylar geçti ömrümün baharından
İnzivaya çekildim gönül dağında
Lâl oldu dilim uzaklara varmadı sesim
İçime dert kondurdu kahrolası zaman
Zifiri karanlık hadi git uzak dur benliğimden...

Kırıldıkça kırıldım kimseye söyleyemedim
Olanlar oldu incindi tutunduğum her dal
Çağladı durdu ruha batık kelimeler
Ardı ardına sıraya dizildi şiddetli bakışlar
Kendimi bir türlü mutlu etmeyi bilemedim...

Binbir türlü duyguyla dolup taşarken hayat
En güzelini biriktirip insanlara serpiştirip
Ağırlığımca gücü rüzgardan alıp
Koşar adımlarla güzele dair her şeyi tutkulu sevgiyi üstüme giydirmeyi bilemedim...

Ömrümü insanlara yardım etmek için adadım
Ayışığının gizeminde mutluluğa erişmek için
Rakımı büyük geçişlere veda ettim
Sırlı hayatın içinden etkiyle tepkinin kitabını yazdım
Realist düşüncelerin en güzel mevsiminde bile
Ağır yükü üstümden atarak gülümsemeyi beceremedim...

Mehmet ÖKSÜZ