1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
244
Okunma
Sevgi, ne yaptırmaz ki insana?
Yürütür hüzünle, bomboş sokaklarda.
Mazide kaybolmuş hayaletin, aratır izini diyarlarca.
Ararsın tanıdık bir çehre ,
Onu anımsatan ufacık bir nesne
Kah gezdiğin konaktadır ,kah tattığın şekerde .
Belki okuduğun şiirdedir, yahut bir dağın zirvesinde.
Gizlidir çoğu kez, zamanını bekler sessizce.
Gönüldeki boşluktan sızar içeri sinsice
Avcı misali bekler geceyi ,sabır ve sükunetle.
Ve çıktığında ay ,
Kaldırdığında başını
Tüm görkemiyle gülümser bütün gece.
Tutulur dilin ,konuşamaz olur iki hece .
Zihninde dolanır binbir türlü bilmece
Ay mı sana benziyor, sen mi benzersin aya
Ay sana benzese de yetişemez endamına.
Öyle parlak ki gül cemalin,
Sönük kalıyor cümle varlık ,varlığının yanında.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz