Ben hep özlem istasyonlarında bekledim
Göremedim mutluluğa açılan pencereleri
Gözlerim, o uzaklarda bekleyen
Senin için ağlamaklı
Gözlerim dalgın, suskun, sen varsın bebeklerinde

Mutlu etmiyor bu kent beni sensizken
Anılarda yetmiyor avutmaya yüreğimi
Kim bu hale getirdiyse ellerimizi
Lanet edeceksin ; bir defa değil, bin defa !
Küfürler yağdıracaksın o karanlık akşamlara
Hasreti indireceksin gözlerinden
O tutsak kolumuz kanadımız kırıkken

Sen gelmeden
Susmayacak ayrılık şarkıları dudaklarımda
Düğümlenecek her akşam
Boğazımda hep aynı hıçkırık
Buz esecek penceremde rüzgarlar
Güneşe hasret, soğuk mu soğuk
Dün akşam fırtınalar vardı gözlerimde
Çatladı aynalar , kaybettim bakışlarını orada
Hüzünlü bir gece başladı, ağrılar başımda
Bu kentin her köşesinde , her caddesinde
Seni arıyordum, sözde eski hatıralarda

Yeter sanıyorum
Bu hasret
Bu bekleyiş
Bu özlem
Yetmez mi ?

Işıkları yandı sokakların
Yolcular bekliyor duraklarda
Sağnaklar gözlerimde
Uzadı gölgeleri sokakların
Sen gelmedin

Birer birer aldı gitti başını
Gittiğin gün dostlar
Bitti içimde öylece umutlar, ansızın hicranla
Gözlerime gelip oturdu
O koskoca boşluklar
Bir şarkımız dudaklarımda
Bir de gözlerimdeki sağnakların

Simdi sensiz
Yıkılıp kalabilirim mavi akşamların gölgesinde
Ve, ayrılıklar çöreklenmiş içime yargısız
Bir yorgun savaşçı şimdi yüreğim
Karanlık sokaklar takılır düşüncelerime
Sanki intiharlara sürükler beni
Serinletemiyor yoksun diye
Birazcık olsun nefes almıyor denizlerim

Gelirsen
Eylül çiçekleri açacak
Ey uzaktaki hasretim, kalbim !
Gidişin aralık ay’ının son saatleriydi
Sevemez oldum aralıkları
Karları ikimizinde içini üşüten
O mevsimi
Eylül’de gel ... eylül’de gel
Tomurcuk verdi eylül gülleri

Günay Koçak

16. 07. 2024