Iramış bir yalnızlığı çağırıyor kadın
Pembe ojeli tırnakları ile
Kapı süslerine iliştiriyor

-Dividin ucunda gri bir gökyüzü -
Hüzün giyiniyor biriktirdiği gözyaşı

Ve gözyaşı zamanı
Bahçesine düşen kumrunun gagasında
Islak bir taş oluyorum
Üzerine düşen her damlada incinen
Yosunlu
Kaygan
Sırılsıklam bir taş
Nergis yapraklarıyla sarıyor acıyı kadın

Ayağı yalın
Kanadı kırık kumrun

Sözüm çıplak
Düşlerde ağlıyor Kadın

Sayfanın ucundan soyunan harfler
Yaşamın göğsüne
düşüyor bir bir
Soluk soluğa kimbilir kaç mevsime eşlik etti
Kanat yalnızlığı

Kadın ağlıyor
Kumru çırpınıyor

Gökyüzünün benzi soluk
Sesini toplamış
Dağıttığı mavilikten

Ve alabildiğince sakin
Eski kitapların yazdığı
Gün aşırma sevinçlerine
Boynu büyük
Ve oldukça uzun
Şiirler ekliyorum
Mektup sonlarına

-Şiirler umarsız
-Mektuplar yorgun

Maharetli elleri ile
Tutuyor elimi kadın
-Bayram gelmiş
diyor
Gün ışıyor
Sonsuzluğa çoğalan parmakları uzanıyor
Üzerimde sarı ışık
-Görülmüştür
Cismim
İsmim

Kayboluyorum
Zaman içinde
Zaman
Kum saati

Yüzyıllar ötesinden gelen
Bilge derviş ile
Acıya değil-anıya tutunuyoruz
Mektup
Kanat
Kadın
Ben
Derviş

Dividin ucundaki mürekkep lekesi
hayatı
Çizginin son satırına sığdırıyor
Kanat
Kadın
Ben
Derviş
Sarı sıcak zarf içinde
Heybe ediyoruz mektubu
İnce ve tiz sesi ile
Güz renginde
İtalik yitiş bu
Sayfaya sığmayan

-Görülmüştür
Diyor umudun öznesi
Umut kanadın gölgesinde
Göç ediyor güneye...