Sev diye emr’olundu,
Kendini sev!
Severek var olundu,
Ahdini sev!


Dört dildaşın var ise,
Dört dindaşın var ise,
Dört kardaşın var ise,
Dördünü sev.


Seven sevene felah,
Seven sevene salah,
“Sev” diyor Kelamullah,
Hak dini sev!


Baharını, kışını,
Toprağını, taşını,
Bir baştan bir başını,
Yurdunu sev!


Demirdağı susturan,
Akınları bastıran,
Aslına yol gösteren,
Kurdunu sev!


Sev, mübarek canını,
Omzundaki benini,
Çağrıldığın ününü,
Adını sev!


Her külfete şükreyle,
Her ibrete şükreyle,
Her nimete şükreyle,
Hamdını sev!


Alnındaki yazını,
Tarihteki izini,
Alicenap mazini,
Ceddini sev!


Dağlardaki ıtırı,
Garipteki hatırı,
Yaradan’dan ötürü,
Ferdini sev!


Emir emir üstüne,
Eri demir üstüne,
And iç; incir üstüne,
Andını sev!


Kaz’ı, kuş’u, sunayı,
Sev; leyleği, turnayı,
Süt içtiğin danayı,
Dudunu sev!


Sevenler ne eylesin,
Sevdiğini söylesin,
Asırlardır böylesin,
Cehdini sev!


Hançerî’yim fasfakir,
Her hâleye bin şükür,
Her çileye bin şükür,
Derdini sev!

. . . Sev diye emr’olundu, / Kendini sev!