Önemsiz gibi görülen ne de çok şey var
Biraz duyarlılıkta bunlar içi yakan birer har
Tozlu bir yolda insan kalabalığı ve kesmekeş
Garip bir kuş düşmüş peşine mide doyurumunda
Ansızın gelip geçmekteyken türlü türlü arabalar
Bir kalkıp bir inerler kanat çırpıntıları eşliğinde
Nasıl olduysa oldu o an, tutuldu basiretler
Ne ben kovalayabildim zavallı yabani güvercini
Ne de o kaçabildi sürücünün de haberi olmadığı
Devasa tekerlekleriyle araç geçiverdi ayak üzerinden.

Vah ve tühler kalsın orada derken, arka tekerlek
Kendine henüz gelememiş güvercinin tüm bedenini
Adeta bir kâğıdın üzerinden geçer gibi ezivermiş
İçimden koparmıştı çaresizlik eşliğinde bir tükenişi.

Bu manzaraları görmeyenimiz var mıdır bilemem
Sadece bakakalmanın verdiği ızdırap derinliğini
Zaman zaman hatırlar da hafızamdan da silemem.

Ve bazı sözler söylenir de iki kelimelik, düşünülesi
Özel anlara denk gelendirler, içtendir de söyleyeni
Çarelerin çaresiz kaldığı o vakitler ok mu, ah ki ah
Tüm ömre vururlar en şiddetiyle, derindir izleri.

Gözümüzün önünde nasıl da giderek sönüyor
Bizi bize katan o değerli eller, yüzler ve diller
Ne yaparsak yapalım kaçıveriyorlar ellerimizden
Ve hayatın belki de tüm realitesidir bu trajedi
Bir önceki anlara nasıl da temas isteğidir dem dem
Yanımızda olamayanlara bu yüzdendir o özlem.

Unutulabilir mi bir annenin evladına muhabbeti
Muhabbetteki karşılık gören sevgidedir hayat bestesi
Yokluklar, yoksunlukları da doğuruyor biliriz zamanla
Bir sesine, diri diri bakmaktır doyasıya tüm ruhunla
Gözden gönle düşen tarifi mümkün olmayan sevgi
Bizi insan kılan yanlarımız değil midir, her anımızda
Işığa yönelirken akıl, beden, ruhla çirkinlikleri de yendi…

Oğuzhan KÜLTE