HÜSRAN

Penceremin camından bakarken uzaklara,
Hüzünlerim takılır, saçımdaki aklara.

Ömrümün zeval vakti, kızıllığa bürünür,
Heba olmuş günlerim, ardım sıra sürünür.

Sarılırken yakama, mâzideki günahlar,
Ümidimi içimde çarmıha gerer ahlar.

Saklar bin bir derdimi, karla örtülmüş başım,
Yere düşen son yaprak, sanki benim naaşım.

Akşam vakti müezzin, okuyorken segâhtan,
Kâinatta her canlı rahmet umar Allah’tan.

Ezanların çağrısı ulaşsa da kuytuya,
Gaflet yüklü gönüller, dalıp gider uykuya.

On sekiz bin âlemi, tavaf eder felekler.
Tazimdedir semada, bölük bölük melekler.

O çağrı ki dillerde, imanın güftesidir,
O çağrı ki ruhlara, tevhidin bestesidir,

Türkoğlu saye sarıl, boş geçirme bu ânı,
Dün geçti, yarın meçhul, şimdi tövbe zamanı.

“Büyük azap görecek, imtihanda kalanlar,
Asra yemin olsun ki, hüsrandadır insanlar!”

YAŞAR ÖZKAN
09.02.2024
Safranbolu