Kırık bir kalemin ucundan dökülen
Söz yaşlarından ibaretim
Savruldukça kanıyor dizelerim
Solmuş gözlerimde sanki hayat
Sanki bütün şiirlerim çalınmış
Vedalar eksik,
Vaktini yitirmiş gitmeler yarım
Kalem kağıda dargın!
Şarkılar bozuk, şiirler anlamsız
Ne de bir anlamı var artık yarınların


Bildiğin gibi değil sildiğin gibiyim
Sükûta başkaldırmıyor dizelerim
Ruhuna dokunan şiirler yazan,
Meczup bir şair artık değilim


Belki de şairin kendini bitirişini yazmasıyla yitirdim
Kifayeti kalmadı artık kelimelerin
Ne bir söz var, ne de kafiye
Anlamı yok var olmanın
Şiirler anlamsız şarkılar hep yarım


Boynu bükük kaldı satırların
Kağıda ağlatmıyor kırık kalemimden dökülen söz yaşlarım
Ne bunlar şiir, ne ben artık şairim
Sanki o şair
Bense elinde müphem bir şiir
Sanki bütün şiirlerim kuşatılmış elimden alınmış
İçimde bir şehir ki yerle bir


Ağla haline be şair öksüz kaldı şiirlerin
Şimdi istesende şairin uyanışını yazabilir mi kalemin?