Aklımın ucundan geçmedi,
Yolunu bekleyeceğim,
Bir hayalin peşine düşeceğim...
Daha ilk adımda irkiliyorum,
Tanıdık yüzler, tanıdık anlar…
Sanki zaman, kendi gölgesini tekrar yaşıyor.

Her şey birebir aynı,
Ne oluyor, anlayamıyorum.
İki farklı zaman,
Ama duygular… hep aynı.
Konuşmalar, hisler, heyecan aynı,
Sanki ben bile kendimi taklit ediyorum.

Ne istiyorum, bilmiyorum,
Bir labirentin ortasındayım,
Kendi sesim yankı oluyor,
Kime seslendiğimi duyamıyorum.

Belki yüzlerce defa yaşadım bunu,
Daha ilk görüşte dökülüyor içimden
Bir kelime, adı yok…
Bir his, tarifi yok.

Nasıl oluyorsa oluyor,
Ufo’dan da garip belki,
Ama hayatın gizemi böyle işte:
Ne açıklanır, ne unutulur.

Anlatılmaz,
Yazılmaz,
Sadece yaşanır
Ölümden beter,
Ama yaşamdan daha gerçek.

Aklımdan gider mi bilmem,
Biter mi, hiç sanmam…
Belki de bu his,
Zamanın bile hatırladığı bir ben kalıntısıdır.
mesakin- 18.08.2023