DOĞACAK ÇOCUKLAR’a*

Doğmuyor gönülde mutluluk,
Ayaz var gecede.
Yaşamak kuş kanadında,
Param- parça umutlar sessiz,
Sebillik diz boyu.
Sefillik ummanlar kadar.
Yaşamak zaman tünelinde gizli.
Doğmayın çocuklar…
Doğmayın ne olur...

Kir içinde yüzülen Dünya yalancı harmanı,
Sevgiler kara borsa,
Sevmeler ayıp saflarında.
Mum ışığında sevgi aramak meşurlaştı.
İnsanlık fısıltı gazetesinde üçüncü haber.
Sadakat Mezar taşı yazılarında kaldı.
Anılar duvar yazısı oldu,
„Keklik uçtu kervan geçti“
Türküleri söylenmekte dillerde.
Hayvanlar sadakat gösterisinde.
Masum bakışlı
"Beni tanıdın mı" havlamasıyla.
Yaşama tutunmak isteyen gözlerle,
Doğmayın çocuklar…
Doğmayın ne olur...

Gelmiyor Güneşli günler,
Gece’de dikenli yollar var,
Ayaz kan kusar nefes uçlarında.
İnsanlık param - parça,
Doğmayın ne olur.
Kendini yemiş yaşam canavarına.
Koymayın gözü yaşlı,
Ayrılığı diz boyu yaşayan“ana“ya.
Yaşamak bir masal teması şimdilerde,
Kaf dağının ardında.
Umut harmanında umutsuzca yaşamak.
Karınca misali.
Bir sivri sinek dolaşmasında.
Sokup kan alanlar çoğaldı,
Doğmayın çocuklar.
Göz yaşı kanalına,
Bulutlar kin dolu,
Yağmurlar acımasız,
Elinden alınmış dere yolları.
Mesnetsiz dalğalar dövmekte sahil duvarını.
Zehir solumakta bütün mahluklar,
Doğmayın çocuklar…
Doğmayın ne olur....
20.06.24 / Saat 09,56 – Mehmet AY