bir papatya sanırsın,
akar çayın yüzeyinde,
berrak sudan beslenmiştir,
kökleri karanlık mavilerde

kokusu tazedir o çiçeğin
ciğerin açılır nefes çektikçe
sonra birden sarsılırsın,
boynunu büker dizlerinde

onu boğduğunu düşünürsün,
yorgun düşmüştür sarı yanakları,
koklamaktır aslında tek suçun,
yaşatır seni,şifalı tohumları

saf ve iyisindir ya,
bırakırsın özdeki titreşimine,
o suyun üzerinde ilerlerken
ardına bir kere,bakmaz bile

ellerini ceplerine alırsın,
sırtın yüktür bin yıllık selviye,
hasretini nakış nakış,
işlersin bir kağıt gemiye

senin aklın güvertede,
düşlerinse onu arar,
hızla giden bir maviye,
boyun bükmek gözü yorar

yatışır az sonra herşey,
papatya denmiş sarı sanrıya,
sanki bir kolonya
uçup gider tüm gerçekler

ve akşam olduğu vakit,
nehir katlar tüm minderlerini
ay ise yoldaş olur tenime,
gönderir neferlerini

ve şimdi herkes kendi patikasını
dolaşacak gönülsüzce,
belki gün olur hiç bilinmez,
papatyalar çığ olur gönül bahçemizde