Bizim yarı yolda mola verdiğimiz bir ağacımız vardı eskiden...10-11 yaşlarındaydım, her hafta sonu Ümraniye-Çakmak güzergåhı, babamın kestirme dediği tarla yollarını 1-1,5 saat yayan yürürdük. O zamanlar çok bina yoktu, heybetli bir ağaç vardı, onu sonradan hep çınar diye betimledim ama belki de cevizdi bilemiyorum. Böyle sessiz sakin bi yamacın yüksüğünde insanlara kollarını açan babayiğit bir ağaç, gölgesine oturur, annemin hazırladığı yolluklardan atıştırıp dinlenerek tekrar geri kalan yarı yolu teperdik. O zamanlar bu eylem yol parasızlığından kaynaklı bi durumdu ama şimdi düşününce ne büyük zenginlikmiş diyorum. Eskilerin hayat şartlarını bugünkü konforla karşılaştırınca, ne çok anlamlı şeylerimizi, değerlerimizi kaybettiģimizi ve yozlaştırıp yitirdiğimizi düşünüyorum. Yoksullukta bile eskilerin verdiği huzur bambaşkaydı. İnsanların gözlerinde şimdiki kadar yoksunluk, hüzün ve yorgunluk yoktu. Bi şekilde mutlu olmayı becerip hayata tutanabiliyorduk. İnsanlar artık kalbini kurutup unuttu, bir beden kapıdan içeri, içi olmadan giriyor sanki...gözlerdeki anlam ibarelerinin esamesi okunmuyor artık...İnsanlar birbirine bakınca birbirinin çukuruna düşüyolar sanki...

O kıymetli ağaç o yüzden unutulmaz güzel bir anıdır çocukluğumdan kalan...

Bu anlamlı güzel şiirin aldı taaa nerelere götürdü Tüya, say ki gölgesine oturduk, koyu sohbetlere dalıp demli bir çay içtik seninle...

Sevgiler çokça.

Gölgesinde durdum.
Uzamasını bekledim
Gelen geçene bir garip.
Bu ağaç seninle koşut.
Gölgesinde durdum.

Gözyaşımı davet ediyorum.
Sessiz sussuz ağladım.
İçin için.
Kimseler habersiz.

Sen ağaçtın.
Ben konak.
Lütfen mantıklı bir açıklama isteme benden.

Bu uzaklık yitimden.
Kim bilir?

Ben uzak.
Sen uzak.


Çok saygımla Üstadım
Çok saygımla

Evrene hoş geliyor , ayrımcı olmayan ağaç fikri .
Birgün insanlar ağaçlara öykünür mü dersin Tüya .

Sevgilerimle kucakladım.