Ýki satýr ,haber aldým sýla’dan,
Kerpiç evler mendi salmýþ nöörüyüm.
Aslý var mý? Düþlerimden gel eden,
Eþiklerin pasý nöörüyüm.

Kurnalara küsmüþ, buz gibi sular,
Börtü, böcek, kurak topraðý yalar.
Koyun, kuzu, duydum! çöllerde meler,
Kulaðýmda sesi kalmýþ nöörüyüm.

Terketmiþler naçar gençler sýla.’yý,
Düðünlerde çeken yokmuþ halay’ý.
Varýp, köy evine, sersem pala’yý,
Eþin, dost’un, yosu kalmýþ nöörüyüm.

Sitem ektim, memleket’le arama,
Ne yapayým! tuz basarým yara’ma.
Þu sýralar pek gidesim var ama,
Eskilerin ,yas’ý kalmýþ nöörüyüm.

Der’dim! köyde keþke davar gütseydim,
Dere, tepe, pýtýraða batsaydým.
Ekmeðime, kur soðan katsaydým,
Boðazýmda kis’i kalmýþ nöörüyüm.

Kélam bitti, kalem kaldý elimde,
Cümlelerim, zehir yuttu dilimde.
Bir küllenmiþ yürek vardý solumda,
Tüte tüte, isi kalmýþ nöörüyüm.