Ben bozkırım
Bakışlarım hafif esrik
Duvarlarım üşümüş ve dargın
Ben bozkırım
Gece gözlerimde görünür
Uçsuz ovalar duyar sözlerimi
Renklerim yoktur benim
Bir derviş olurum kimi zaman
Susarım aylar boyu ve günlerce
Kimi zaman bir ozanım
Çağlarim senelerce
Türkülerde adım anılır
Hekimoğlu olur dağlara yaslanırım
Şiir olurum Toroslarda
Kâh Dadaloğlu kâh karac’oglan
Ovanın güzellerine ses olurum
Dağlara çıkar isyan olurum
Ben bozkır olurum

Ben bozkırım
Elleri nasırlı, yüreği yanık
Güneş tepeden vurur yamacıma
Bir babadır bana sert ve ırak
Topraksa anam taşlı ve çorak
Ben bozkırım işte
Ağlamayı bilmem
Haykırışlarım vardır yokuşlara
Küheylan olur koşarım çatlayıncaya
Yüklerim kambur olur indirmem
Düşmanım çoktur benim
Aramam uzaklarda
Ve ben bozkır olurum

Ben bozkırım işte
Yalnız, ıssız, eksik...
Sularımız çekilmiş
Kurumuş dallarimiz
Gölgesi ayaklarımızda
Bir taş bulur çömelip
Nefes olur cigaramiz
yakınca.
Ben bozkırım öyle

Ben bozkırım
Başaklarımız sararmış bizden hallice
Çalılar kucaklar bizi
Tozu savrulur üstümüze
Ölümüz büyür usul usul
Fısıldar kulaklarımıza
Ben bozkırım ben bozkırım
Ben bozkir