Neler oluyor bize neden böyleyiz?
Takdir edelim, sevelim birbirimizi
Birbirimize vereceğimiz en büyük hediyemiz kucaklamak olsun.
İnsanın insana değerden başka verebileceği daha güzide bir hediye mi var acaba?

Ağlamak güzeldir her hücreye şifâdır diye bilmişken
Dünyaya gelişimiz zaten ağlamaklı değil miydi?
Merhamet mutluluğun altın anahtarında saklı değil miydi?
Şükürlerimizi yıkıntılardan uzaklaştırarak
Uyandırmıştık ağaçların dallarında yellenen o deli rüzgarı...

Virane olmuş duyguları sevgimizle iyileştirerek
Tesadüfler durağında hiç olmadığı kadar aşkı içimize konuşlandırarak
Ruhumuza sevgiyi santim santim kazımayı bilmiştik...

Ağlatmasın, dağıtmasın kaybedişler diye haykırarak
Sevgiler keşke ömürlük asılı kalsa bedenlerde
Durmadan damla damla ruhlara doğru akıp dursa...

Birbirini görmek için hiç vakit olmuyor diye söylenip duruyorlar ya
Görmezden gelip, numaracıktan görmez hale geliyorlar ya
Günün yirmi dört saatinde hayatlarını dolu dolu yaşıyorlar ya
Bu vurdum duymazlıkları, umursamazlıklarıyla
Hiç bilmezler her şeyin son bir teneffüsle sona erdiğini...

Bazen sevgi için çok şey yaparız kıymete binmez
Uzak kalırız kurtuluşumuz olmaz
Ne zaman ölümün saati olsa herkes orada toplanıverir
Siz hayatta olmazsınız ama kıymetiniz birden artıverir
Geçmişte söylediğiniz her söz mücevher olur.
Şaşırdınız mı? Maalesef ki acı gerçekler bunlar.
İnsanı kaybedince değil yaşarken değerli olduğunu kılmak gerek
Ölümün saati yok bilerek yaşamayı amaç gütmek gerek...

Mehmet ÖKSÜZ