YALNIZLIK

Yine gün akşam olmakta,
Ufku, batan güneşin kızıllığı sarmış,
Artık karanlığın çökmesi yakın,
Gökyüzünde yıldızlar beliriyor,
Önce soluk, gittikçe parlayan,
Hepsi de tek başına, sessiz, kimsesiz,
Sanki yıldızlar gibiyim yeryüzünde,
Öylesine yalnız, öylesine sensiz, öylesine çaresiz,
Gecenin karanlığıdır onları var eden,
Benim varlığımın sebebi de, sensin,
Bil, yoksan, yokum…

Gecemde, gündüzümde hiç bitmeyen, yalnızlıklar,
Kalbimde sonsuz hasretinin yakışı…
Evet, yoksun, ama avutan hayalin hep benimle,
Nereden bileceksin ki,
Sensizliğimi seninle paylaştığımı,
Güzel yüzün karşımda,
Beni benden alan bakışların,
İçimi eriten nazlanışların,
Özlem dolu sarılışların…
“Seni çok seviyorum” deyişini duyuyorum,
“Ben de seni çok seviyorum” diye bağırıyorum,
Hani bir gören olsa, deli der,
Kim bilir, belki de artık bir deliyim,
Yokluğundan, hasretinden deliren…

Bazen pencereleri açıp adını haykırasım geliyor,
Gökyüzünde tüm yıldızlar duysun diye,
Bilsinler, sadece onlar değil,
Bitmez tükenmez yalnızlıklara mahkûm olan…

Geceleri başını kaldırıp ta gökyüzüne bakınca,
Gördüğün yıldızlardan biriyim ben,
İçlerinde en fazla ışık saçan,
Büyülü bakışların ulaşmadığında yok olan,
İşte o benim…
Işığımı, söndürme,
Hadi dön,
Dön de bitsin şu yalnızlıklarım,
Sönsün içimde yanan hasretin…

Hami TURAN
23.05.2023 ANKARA