Eski bir şehir yalnızlığı kuçaklar beni
Uzanırım ta çocukluğuma
Gözlerimde buğulu hatıralarla
Bakarım doyumsuz neşeli mazime
O şirin amcaları, ağabeyleri ararım
Bayram, hıdırellez coşkuları
Silinip gitmiş sanki kadim Türk yurdundan
Ülkem mi değşti, ben mi bilemedim?

Sahipsiz kalmışlığın acısı çöker evlere
Evin çelengine yuvalanmış kuşların cıvıltıları
Kurşun yemiş suskunluğuda şimdi
Köhnemiş terk edilmiş evlerin iniltileri
Cumbalarından yayılıyor sokaklara
Arnavut kaldırımlarında dolaşan
Farelerin yaşam mücadelesi var yanlız
Ötesi yok!

Kimler gelip geçmiş
Zamanl geriye sardırıp bakabilseydim
Gece yarılarına kadar muhabbetler
Sımsıcak okşanan gönüller
En köpüklüsüden içilen kahveler
Sevgi, saygı, güvenin tam olduğu yıllar
Anlatırdı babam bir masal gibi...

Dün otobüste yaşlıya yer vermeyen
Z kuşağı dedikleri yirmilik züppe
’’Moruk, görmüyor musun meşgulüm?!’’
Ahh! Duymaz olaydım
O güzel günler geri geliecek mi
Çok eskilerde kaldı yalnızlığımı deşelerken!..

S. Şimşek