Şair kalktı masasından
Kağıdı bir tarafta kalemi bir tarafta
Bıraktı

Suskundu
Düşsel ruhunda onarılmaz yaralar vardı
Ne kadar sarsa da şiirle kanıyordu
Bakışları duygu yüreği şiirdi zaten
Kelimeler kan gibi dökülüyordu

Kaybettikleri kazandıklarını karşılamazdı
Yaşamı herkesin biraz eksik yanıydı
Nede olsa o herkesin fazlasıydı

Tek hüneri kendisiyle konuşması değildi
Elbette yaşam sulamıştı onu ve nemliydi yüreği

Acıktığında gökyüzüne bakardı
Susadığında denize
Bir işi vardı elbette
Mum bile diyetini dibine erimekle öderken
O yaşamın serserisi değildi kendisiydi

Güneşi masasına alır gökkuşağı yerdi
Bütün şekerleri çocuklara verirdi
Ve bütün güzel sevgileri
Çiçeklerin ismini bilmezdi belki
Kokularıyla severdi

Onun geçtiği bütün sokaklar temizdi
Ve çıkmaz hiçbir sokağı yoktu
Şiirden kazandığı parası da
O yaşamı hediye olarak kabul ederdi

Ve bir gün onu vurulurken gördüm
Güneş kızıla boyandı
Ayaklarına gelirken kızıl yakamozlar
Siyahlar giymiş bir kadın
Bütün umudunu uğurlarken gün batımıyla

Gözlerine baktım bir şiir okudu
Kirli sakalında bir eşkıya öfkesiyle
Düşsel ruhunda onarılmaz yarasıyla
Dudağında ayaz vurmuş yaşamında

Suskundu kağıtsız ve kalemsiz
Kelimeler kan gibi dökülüyordu


30.9.2008
SOKAK ŞAİRİ