Kanardım kış düşerken Eylül sokaklarına, soğurdum yokluğunda, gayrı yükün ağır gelirdi, taşıyamazdı dizlerim. Benliğimde sözüm düşer. Ama umudum hala mavi, varsın saçlarım beyazlasın. Ki derin bir yara, son sözün kahverengi bir ayrılık bıraktı bana.

Tüm dönüşler iptal edildi, geleceğinde ben olmazsam neye yarar onca sevda türküsü, söyle be adam (!) kaç güneş var ki bensizliklerde ona sarılıp ısınacaksın, benden başka. Tek bir göç giyinebilirim artık sensizliğin üzerine, tren katarlarının soluksuz izlerine gizlenerek, bitmeyeceğini bile bile bu yolların, seniz özlemlerimi sıralı bir biçimde kabuklara sarılmış acılarımı açmış bir bitiş beliriverse gamzelerimde.

Bensizlikle bezeli sensiz bir acının tam ortasında yeşeriyor hasret filizlerim.

Ah dev deniz, kır saçlı, beni üzmemek için yalan umutları dile alan, yokluğun yaşımdan çok, boyumdan uzun olan, sen adam. Tüm sürgünlerim kanadı, şaraplar dost k/anıma, ben sensiz hangi uzak ülke mevsimlerine uçabilirim (?)

Ben kaldım sen gittin, oldu adım virane, kaldı dilimde bir elveda şimdi düşerim toprağa ah sevgili ölümüne.


Saygılarımla –dellysedat-