Dün gibi hatırlarım
Savaştan yeni çıkmış ülkenin çocuklarıydık biz
Hilafet gitmiş, Cumhuriyet gelmişti
Yıldız sarayından Anadolu ya kaçmıştı Atam

Yokluk çoktu,
Şeker kamışından şekeri kendileri yapar
Kurtuluşu toprakta bulurlardı
Ekip biçip un edip ekmeğini kendileri yaparlardı

Hiç unutmam bazen şehirden
Francala getirirlerdi (beyaz ekmek)
Francala ile bazlamayı katık ederdik
Bir zeytinle ne kadar çok ekmek yemenin yarışını yapardık

Bulama gelirdi şehirden
Hacıbekir yazardı üzerinde Arapça
Lükstü küçücük kutulara beslenme diye konurdu
Tahin pekmez karışımı ekmeğe sürülürdü

Ne de lezzetliydi doğal gübrede yetişen sebzeler
Derelerden el ile tutulurdu balıklar
Sıhhiyeler gezer köyleri, kerpetenle çekerlerdi dişleri
Ya o çerçiler inci boncuk ne de güzeldiler

Bohçacılar, kalaycılar,
Köyün delisi velisi bilirdi herkes birbirini
Zenginlerin beslemesi olurdu
Boğazı tokluğuna çalıştırılırdı

Valizler tahtadandı, At ve eşek ulaşım aracı
Gelinler asker, Kayınvalideler kumandandı
İmece yapardı köylüler, fabrikamı, makinemi vardı!
Kendi yapar kendi yerse insan her şeyin kıymetini de bilirdi

İsraf etmezsen olur bereket
Ne zaman Amerikan yardımı geldi ülkeye
Süt tozu ve peyniri, hazıra alıştı bozuldu ülkem
Ne varsa toprakta var, bir anlasa insan

Bir karışın kıymetini bilseydik, olmazdık böyle
Adresim yok ben herkesim
Bazen Anadolu dan, bazen saraylardan seslenirim
Ne Arap’ım ne Acem, Türküm ben konuşurum her yerden

eminnur güler acar