ben sonbahar kadınını severim...
eylülde erguvan bir yaprak gibi
gelir konar bembeyaz saçlarıma...

bana şiir yazdırır
şarkı söyletir
susturur
konuşturur
ağlatır...

beni sinemaya tiyatroya
şehrin varoşlarına
ve salaş meyhanelerine götürür...

kahkahalar atar
ya da ağlar
kızar bağırır
etrafı hiç umursamadan...

çünkü bilir ve hissettirir
herkese ve bana
beni sevdiğini
kadınım olduğunu
yanında benim olduğumu...

dağılsın hüzün
gelsin neşe coşku
uzun derin bakışlar
çabuk başlasın diye
ilk kadehi fondipler...

balığı elleriyle yer
hınzırca bakıp
kaşlarının altından
kıkır kıkır çocuklar gibi güler...

ikinci kadehin sonunda
savurup sigaranın dumanını
’’n’apalım idare et be abi
bu akşam böyle’’ der
kırık sesiyle
buğulu gözleriyle...

anlarım o an
aklından neler geçtiğini
kinlendiğini
ama yine de sevdiğini
ve vazgeçemediğini...

uzun uzun bakarım gözlerine
okşayıp tutarım ellerini
ve başımı günahlarımı hatırlayıp
sessizce öne eğerim...

kemal gürleyen