ellerime değsin dedim kokun
gözüme değdi duman
her duman sönüş oldu
yüreğimin kenarına nikotin bağdaş kurdu
halbuki sen olmalıydı her içtiğim
içime dolan her kelime
ve boşluğun sonu gittiğim

vazgeçtim dokunma dudaklarıma
yum kışkırtan gözlerini
en sıcağıyla kaçsın gecemden
sakla kendine ellerini

bulduğum her yere yazmışım canımı
su unutkan çıktı
göğe nakışladım
günlerce bulutlar önünü açmadı
dünya duysun martı kanadında seni
binlercesinde ismin delirdi
hangisi sendin bana demedi

harcadım da umarsızca cebimdekileri
kâr ellerimdeki boş kovan oldu
tek başıma tek tabanca
kurşun ağırlığını kaybetti

tırnak arası topraklı
hendek ufaldı ufaldı
bir tohumluk çukurda yer kalmadı
olsun büyür demeler aldı yürüdü
ümit açtı gözünü

ümit peşi düş’tü
düş eşiğinde su
düş düştü
sıçradı uyku
ala buladı yüzü gözü
yayıldı mekana sabır sözü

sabır peşi geceydi
gece eşiğinde ay
ay ayıldı
ten buza kapıldı
hayal olduğunu geç anlamak acıdı

hayal peşi aşktı
aşk eşiğinde masal
masal öykü olmadı
anlamlar cana yansıdı
göz rüyaya daldı

rüya peşi kabustu
kabus eşiğinde korku
korku nefesi savurdu
nefes nefes olduğunu unuttu
seraplarla buluştu

serap peşi gerçekti
gerçek eşiğinde acı
acı can alıcı al’dı
sayılmaz kimbilir kaçıncı
yetmedi zamansızlığı ele alışı

zaman peşi hayattı
hayat eşiğinde arzu
arzu arsız çıktı

bu şiirde döndü dolaştı
yine sana dolandı
anla beni
canıma yetti

gençliğim hazır asker mi
deli poyraz sarsa da arzu denen deliliği
boğar sesimi bakışların
istemem olma artık ılık meltemim


ASLI DEMİREL...