0
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
197
Okunma
Çok yoğunum bu gün geçmişim, şimdim ve geleceğim hep birlikte geliyor üzerime.
Şimdi dağılmış çember gibi psikolojimin izini sürüyorum, izi kaybettiğim yer mahrumiyetim olacak.
Gördüğüm her zerre yaşamımım da bir figür, her figür bir deccal, aldığım her nefes Rus ruletini andırıyor.
Belki de bir son değildir ölüm, belki de ölümdür başlangıçların en gerçeği..
Kaybetmekten korkmak bana korkusuzluğu öğretti, ucu görünmeyen bir hayat ise ucu görünmeyen yeni bir hayatın gizemini sevdirdi.
Belki de adı sonsuzluktur sonsuzluğun , kendi yeni bir umut..
Sevdiklerim ve beni sevenlerin gezegeni, yeni gözlerin yeni başlangıçların yeni azapların serüveni , ölüm…
Öleceğini bile bile günahlarla yaşamaktansa sonsuzluğa kavuşmak çok daha anlamlı değil mi?
