…bütün çağların gül yüzlü efendisine…

Adını anar rüzgâr, bulut gözyaşı döker
Ay yarar karanlığı, beklenen şafak söker

Zemheri soğuğunda, gül yüzlü baharsın sen!...
Karanlıkları boğan, yürekte neharsın sen!...

Kur’an’ın ikliminde yaşayan seni anlar
Bu dünya gurbetinde kurbandır sana canlar

Sevginle ısınırım çöllerin ayazında
Adın düşer aynama kalbimin niyazında

Ümmet kan ter içinde diler şefaat, aman
Aşkınla yenilenir, senle gençleşir zaman

Yatağına kırgındır, senden uzak ırmaklar
Boy verdi hasretinden, saçımızdaki aklar

Şefaat iksirinden bedenime can gelir
Adını andığımda kalbe heyecan gelir

Ahir zamanda fitne yağarken sağnak sağnak…
Bu bela yağmurunda sensin bize sığınak!...

Uzağına düşmüşüz, ümmet bağlar karalar
Hasretin cam kırığı, yürekleri yaralar

Gece çöl ayazında sevginle kalbim yanar
Yüz bin asır geçse de dilimiz seni anar

Lal ü ebkem kesilir adını anmayanlar
Boşa nefes tüketir aşkınla yanmayanlar

Eridi mum misali edebimiz, arımız
Can evimiz tamtakır, yağmalandı varımız

İnsanlık kan ağlıyor, sensiz yaslı yürekler
Hidayetten nasipsiz, bomboş paslı yürekler

Yokluğun kara kıştır, buz kesmekte hazanlar
Ebu Cehil misali, kan kusmakta azanlar…

Güller boynunu bükmüş, bahçe viran Efendim!..
Tutuştu tennureler, dünya niran Efendim!...

M. NİHAT MALKOÇ