Ne çok sevinmişti,
Alkışla tempo tutmuştu,
Gözleri gülücükle dolmuştu,
Naylondan topu olmuştu,
Sevgi yağmıştı dudaklarına,
Çocuk olduğunu hatırlamıştı,
Büyümesini isteyenlere inat.
Kırmızı topu olmuştu murat.
O çocuk olmak istiyordu,
Çocuk yürekliydi ya,
Yeşillikler içinde olmaya,
Kırmızı topuyla oynamaya,
İçindeki uhdeyi,
Çocukça yaşamaya!

Ağlamıştı bir gün boyunca,
Kırmızı naylon topunu,
Götürmüştü mahallenin çocukları,
Uzak yerlere.
Gücü yetmemişti geri almaya,
Ağlamıştı güçsüzlüğüne,
Yorgunluk bastırınca,
Uyuya kalmıştı duvar dibinde.
Rüyada görmek istediği,
Hayalinde top oynadığı kırlara.
Düşerdi yüreği yollara,
Varmak istiyordu,
Topunu götüren çocuklara.
Kırmızı naylon topuna kavuşmaya,
Çocukça yaşamaya!

Uyanınca gülümsedi,
Mutluydu uyandığına,
Kırmızı topuyla oynamıştı doyasıya,
Vedalaşmıştı hatta,
Topu düşmeden suya.
Akıp gitmişti topu suyla köye.
Çocuk doymuştu uykuya,
İçini acıtmıştı çocukların yaptığı,
Kalktı yürüdü ağlaya, ağlaya,
Zoruna gidiyordu yapılanlar hala.
Kaan mı? Aliş mi? Hilal mi?
Hepsi hayrandır,
Çocukça yaşamaya!

Emircan, çocuk işte adı.
Kırmızı topuna ağlamıştı!
Sevinerek almış,
Doyasıya oynayamamıştı!
Gülümsemek yakışıyordu oysa.
Meraklıydı çocuklar gibi,
Kırlarda koşup, oynamaya,
Hep özlem duymuştu,
Çocukça yaşamaya!..
1.3.2024 Emir Şıktaş