Ben çocukken annem kendisini ne Kadar sevdiğimi sorardı!
Ben ise, büyük bir sevinçle...
Kollarımı, iki yana kocaman açardım!
"Bu Kadar!" Derdim...
Sevinir, gözleri ışıl ışıl olur yüzünde kocaman bir gülücük otururdu!
Sanki,
Dünya onun olurdu...
Şimdi Sen!
Aynı soruyu bana soruyorsun!
Seni Ne Kadar Sevdiğimi öğrenmek istiyorsun!
Kollarımla...
Omuzlarımı çapraz tutarak!
Bedenimi sarıyorum!
Sonra sağ elimi kalbime götürerek!
Yüreğim Kadar!
Diye...
Avazım çıktığınca haykırıyorum!
Sen pek tatmin olmuyorsun!
Oysa, bilmiyorsun!Yüreğim, kollarımdan çok daha büyük!
Çocukken alıngandım!
Gerekli, gereksiz, her şeye küserdim!
Annem, Tebessüm eder...
Kadife sesi ile...
"Yavrum!"
"Kuzum!" Der!
Sarılır, başımı göksüne dayar!
Gönlümü alırdı...
Üzülüp, ağlamaklı olsam!Gözümden yaş süzülse...
Kollarıyla Sarardı!
Şimdi, Sen ise...
Bazen umursamıyor...
Çoğu zaman, nedenini dahi sormuyorsun!Küstüğümde...
Bana gönül koyuyorsun!
Bugün Küstü Ama Yarın Nasıl olsa dayanamaz...
Gelir konuşur, diyorsun!..
Oysa her defasında biraz daha üzülüyor ve kırılıyorum!
Bilmiyorsun!
Küçükken çok Kıskanç bir çocuktum!
Annem bana gülümser...
"Kiskanip, üzülmene gerek yok yavrum!"
"Sen benim için farklısın!
Hem de çok özelsin Derdi!
Yine sarılarak gönlümü alırdı!
Bena değer verir...
Her defasında önemserdi...
Saçlarımı okşar!
Beni çok sevdiğini hissettirirdi...
Beni, içten ve yürekten severdi!
Senin gibi karşılık beklemezdi!
Dinçer Dayı