Oluruna bırakamıyoruz, bırakılmaz ki hayat
Ne de büyüktür düşler, ertelenmişliklerde
Ve her nasılsa balon gibi narinler ve şeffaf
Umudun olması iyi, olmamasıdır asıl tuhaf.

Büyüklüğünün bir önemi yok ana değsin
Bir el olsun da yıkılmış şu omza değsin
Dilde naif sözlerle maziden alsın rüzgarı
Vursun tene de tebessüm de ettirsin.

İhtiyaç gidermek değil midir vurgumuz
Bunu ne ile başardığımız niçin sorulur
Okyanusları aşan köhne bir tekne de olur
Yahut ihtişamlı bir yat, bundan kime ne
Yeter ki götürsün bizleri ufkun ötesine.

Takılmamak gerekmez değil mi, o öldürür
Takıntılarını aşanlar var ya, alkışa değer
İnanın onlardı ki, her dem yüzü de güldürür.

Keşkelerin sırtını sıvazlamak kısmet olmasın
Şu ana değer katanları bilmeli anlamalısın
Var ile yok arasındaki gidiş gelişler irade üstü
Gönül bu, olana değil, olamayanlara küstü.

Hesabı yeni baştan yapmanın vakti geldi geçiyor
Yarına var mıyızın cevabı kim, kim biliyor
Ve hazan vakti gelmeklidir, tetiktedir elleri
Namludan çıkan ayrılıktır, bağrı deliyor.

Özlemler asla bitmeyecek, bu faninin özünde
Nerede o coşku akan derelerin hazzı nerede
Çocukluk düşlerinden fırlamışlardı biliyorum
Yarın ya da bir sonrasında da tekerrür edecekler
Umutla, inançla, sabırla o anı bekliyorum.

Hiç olmazsa albümler var ya o günleri anımsatır
Belki ses verecek bir dost, yakın da kalmamıştır
Nihayet bendeki hüzün muhtemel ki onlarda
Masalların gerilerde bıraktığına takıntılı binlerde
Elden avuçtan yitmekte olanın kıymetini bilende
Ah ile göğsünde vicdan sesini gürleştirende
Velhasılı dışı nasıl bilemem amma yüreğinde
O duyguları inatla barınrabilenlerde de vardır.

Oğuzhan KÜLTE