Acımız, neşemiz, mutluluğumuz
İlk adım, ilk sözcük, ilk soluğumuz
O dertsiz tasasız çocukluğumuz
Hayatta en sağlam, kulemiz bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Yediğimiz ekmek, içtiğimiz su
Bağımız, bahçemiz, ana kokusu
Yaz gelende sarar yeşil dokusu
Şimdi boyun bükmüş lalemiz bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Aşkımız, sevdamız, kaygılarımız
Nakışlara düşen duygularımız
El emeği olan yaygılarımız
Odumuz, çıramız, şûlemiz bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

"Anne yetiş"diyen haykırışlarım
Dokununca hemen diner yaşlarım
İlk duam, ilk secdem, yakarışlarım
Ocağımız, ekmek selemiz bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Birbirinden güzel yazıyla güzü
Dereler, tepeler kayak merkezi
Ömür sayfamdaki ilk ayak izi
Emmimiz, dayımız, halamız bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Topraktan güç aldı bebelerimiz
Arifandı büyük dedelerimiz
Saraydı bizlere toprak evimiz
Şifamız, derdimiz, çilemiz bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Musalladan çıktım yukarı doğru
Saplandı göğsüme derin bir ağrı
Büyüttü, besledi cefâkâr bağrı
Anamız, atamız, balamız bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Kimler geldi geçti saymakla bitmez
Işıkları sönmüş, bacalar tütmez
Nûrfânî’yi yine kolundan atmaz
Yurdumuz, yuvamız, sılamız bizim
Kolluca köyü son kalemiz bizim.

Nûriye Akyol
16/1/2022

Musallâ: Köyün girişinde musallâ taşının bulunduğu yokuş yukarı çıkılan yol.